Long Time No See

Het is alweer drie weken geleden dat we een reisverslag hebben gepost. De tijd gaat razend snel hier en er zijn zoveel leuke dingen om te doen. De tv in onze sleepout is sinds de eerste dag niet meer aan geweest en zelfs serie kijken is erbij ingeschoten. We steken maar meteen van wal want anders zitten jullie morgenochtend nog te lezen.

Na onze intro over dat we het zo druk hebben, gaan we even terug in de tijd toen de tijden nog kalm waren. Het oog van de storm kan je het ook noemen. Maandag 10 maart was een beetje een ‘saaie’ dag. Het komt niet vaak voor hier aan de andere kant van de wereld, maar het was gewoon een routine dag. Inge ging weer ELISA ’s doen en Sab ging haar dieren voeren en poepsamples verzamelen. De koetjes poepen nog steeds braaf op commando. Daarna de poepsamples verwerken in het parasitologie lab bij de gezellige Anne en Barbara en eitjes zoeken onder de microscoop waarvan we wisten dat ze er niet zouden zijn, maar goed we horen vaak genoeg dat bij onderzoek het hele doel is dat je objectief moet blijven ofzo dus heerlijk twee uur zoeken naar een naald in een hooiberg. Vervolgens ’s avonds onze (inmiddels iets minder) vaste prik Mc’Leod’s Daughters en avondeten en keertje vroeg naar bed.

Dinsdag 11 maart. Weer ELISA’s en nog meer kilo’s voer. In de middag werden de dieren van Sabine geïnfecteerd door de tweede (of derde of vierde?) begeleider van Sabine (Bill) en een andere dierenarts (Ian) (die wij voor het eerst uit zijn stoel hebben zien komen sinds we hier zijn). Doordat ze zeker wilden weten dat alle wormen ook echt in de maag terecht kwamen werd dit deel door hun uitgevoerd en mochten wij assisteren. Wel interessant om te zien hoe dit in z’n werk gaat en hoeveel improvisatie van belang is in het diergeneeskundige vak. En zeker in Nieuw Zeeland, wat ze zelf vaak ook zeggen: oh maak je niet druk, het loopt wel zoals het loopt, komt goed! Een instelling waar Sabine en ik onderhand heel goed mee kunnen leven  Heerlijk, geen stress! Relax la!

Woensdag 12 maart zijn Lisanne en Sjoukje komen eten. Sjoukje maakte ons voor het eerst met z’n allen mee, en die dacht waarschijnlijk dat we een beetje gek waren geworden want we waren in een mega melige bui. Wat die Nieuw-Zeelandse lucht niet met je doet haha! (maar nu drie weken later kunnen we wel stellen dat Sjoukje prima mee kan doen met onze prettige gestoorde buien.)

Donderdag 13 maart was het weer eens tijd voor wat spanning en sensatie. We gingen weer vroeg op pad met de begeleider van Lisanne, richting LATU , om rammen te castreren. Dit was de 2e keer al, dus het ging allemaal toch net iets soepeler dan de eerste keer. Wel fijn om te merken dat het iets makkelijker wordt, dus nog veel vaker oefenen hopelijk en dan kunnen we het net zo snel als Stefan! ’s Middags nog maar even een ELISA er doorheen geknald, Sabine was er ook bij en heeft geholpen en foto’s gemaakt (een essentieel punt om alles vast te leggen wat er in een lab gebeurt uiteraard).

Vrijdag 14 maart hebben we de middag vrij genomen en het gebied rondom Massey University een beetje verkend, nog een flink pittige tocht een ‘berg’ op. We gingen vroeg naar huis omdat we aan het eind van de middag naar Feilding voor de nationale Bull Riding Championship gingen met Sjoukje en Lisanne. Leuk om een keer van dichtbij te zien. Het begon meteen heel erg spectaculair, met een stier die zijn ‘berijder’ er af gooide en vervolgens met een sierlijke kopstoot de berijder een ware salto liet maken. De berijder landde wel mooi op beide beentjes (net een kat, heel soepel). De sfeer om dit bullriden is ook heel leuk, iedereen is heel enthousiast en hoe langer de rijder erop kan blijven zitten hoe luider de mensen gaan juichen en geluid gaan maken. ‘We Will Rock You’ en de klassieke ‘Wave’ kwamen meerdere keren voorbij gedurende de avond. Vervolgens nog heel laat (21.30) gegeten bij de mac en gaan kingsen bij Lisanne. Al met al dus een hele leuke avond gehad!


Zaterdag 15 maart. Ondanks de late avond van gister moesten we vroeg op, want de dieren van Sabine doen niet aan uitbrakken en willen gewoon gevoerd worden. Na deze korte ‘opleving’ in de ochtend hebben we verder weinig gedaan. ’s Avonds gingen we wel weer eten bij Lisanne met Sjoukje. Het bleek toch ineens weer een goed plan om weer spelletjes te gaan spelen met Lisanne haar huisgenoten. Zij vonden onze spelletjes zoals fruitspel, one frog en kip op stok toch wel erg apart maar leerden het toch snel te waarderen. Vervolgens zijn we de stad in gegaan met Dylan (1 van de huisgenoten van Lisanne). Een hele gevarieerde avond van party crashen bij een heavy metal band, tot poolen, tot dansjes met piloten, biertonnen en huwelijksaanzoeken toe.

Zondag 16 maart. Helaas zat ook aan dit feestje een beetje een nadeel de volgende dag. Maar ondanks de zware ochtend sprankelde onze sleepout weer als een waar juweeltje na onze grote schoonmaak beurt. (de eerste sinds we hier zijn maar beter laat dan nooit zullen we maar zeggen.)

Maandag 17 maart. Gelukkig waren we weer helemaal fris en fruitig, Sabine ging weer haar beestjes wegen en poepsamples nemen. Inge ging weer een Elisa uitvoeren. De positieve controle was niet positief, dus de test moet later opnieuw . Haar eerste “boo-boo” volgends haar tweede begeleider Laryssa. Daarna gingen we samen met Geoff (de hertenmanager) aan de gang op de deerunit, helpen met het ontwormen van de weaners. James Bond style gingen we te werk. Met onze drenching guns spoten we de ontwormingsmiddelen in de bekjes van de beestjes, beetje wit en blauw. Wist je niet zeker of je het beestje al gehad had dan wist Geoff wel een goed ezelsbruggetje want je kon heel makkelijk zien wie van de hertjes al een smurf gepijpt had. (Na een al een paar uur samenwerken kwamen bij Geoff de grapjes naar boven) Heel leuk om te doen, en toch weer een beetje extra diergeneeskundige ervaring opgedaan. Weer eentje van de bucketlist af.

Dinsdag 18 maart. Een keer geen ELISA voor Inge, maar bloedmonsters afnemen op Massey. Dit ging gelukkig allemaal volgens planning en de (meeste) bloedsamples waren dan ook voldoende goed om ’s middags te verwerken. Na het afnemen van de bloedjes moet het serum er namelijk uit gehaald worden om er iets mee te kunnen doen in de ELISA test. Als het bloed niet helemaal goed afgenomen is (bijvoorbeeld veel bewogen tijdens het afnemen, of niet goed gestuwd) of als er te weinig bloed afgenomen is, dan is het lastig om een flinke hoeveelheid serum eruit te krijgen. Maar het is toch iedere keer voldoende om prima resultaten te verkrijgen via ELISA.
’s Avonds zijn we flink gaan hardlopen, we moeten namelijk echt gaan trainen voor de Tongariro Alpine Crossing. Dit is een berg die we willen gaan beklimmen binnenkort. Maar de totale lengte van deze tocht is 20 kilometer, dus om hier niet strompelend vanaf te komen moeten we ons toch wel een beetje voorbereiden. Het hardlopen is ons wel goed bevallen en we hebben ons dan ook voorgenomen om dit vaker te gaan doen. (Echter we kunnen concluderen na twee weken dat dit plan toch ernstig gefaald is)

Woensdag 19 maart. Niet verassend maar Inge ging weer aan de slag met ELISA’s en Sabine mocht vandaag intens exciting werk verrichten. Puur hard feutenwerk zoals ze zelf zegt. Namelijk 144 wormpjes peuteren uit een petrischaaltje met een oogwimper die vastgelijmd zit op een naald en vervolgens in 1 ml vloeistof dopen in ini-mini eppendorfjes. :P Maar de grootste ergernis waren toch wel Inge en Lisanne want die waren niet echt behulpzaam omdat ze een cadeau probeerden te regelen zonder dat Sabine erachter zou komen. Ze zeiden vrolijk tegen mij (Sab) “sorry maar dit is echt verschrikkelijk werk! wij gaan buiten in de zon zitten” nadat ik al vier uur lang wormpies aan het peuteren was. Een gevalletje van ‘No Shit Sherlock!’ maar goed alles is vergeven en vergeten en mijn verjaardag was het zeker waard. ’s Avonds kwam Lisanne gezellig weer een keer eten. Zij moest om de paar uur bloed afnemen voor haar onderzoek en had niet zoveel tijd om boodschappen te doen. Ook heel fijn werk.



Donderdag 20 maart was weer een leuke afwisselende dag, namelijk ‘veldwerk’. Bloedjes afnemen bij National Park deerfarm samen met Geoff. Gezellige roadtrip met Geoff en weer in zeer snel tempo de bloedmonsters afgenomen. Mede door de dubbele crush en de mensen die ons weer hielpen met het “inladen” van de herten, zodat we steeds meteen door konden met het volgende hert qua bloed afnemen. En ook omdat we na een paar honderd herten wel wat ervaring hebben met bloedjes afnemen. Inge had grote stappen vooruit gemaakt in haar leercurve met de bediening van de crush. Afgezien van wat kleine foutjes die ze snel corrigeerden vlogen we niet meer elke keer de verkeerde kant op. Toch fijn om te zien dat ook Geoff moeite had met de bediening van het paneel, en we dus toch af en toe konden genieten van de kermisattractie.
Geoff vond het wel leuk om ons allerlei mooie plekken te laten zien op de terugweg en we zijn dan ook op veel uitkijkpunten gestopt en hebben mooie foto’s kunnen maken. Fijn toerist uitgehangen (maar dat mag dan ook wel als toerist). Het was wel een gemis de kermisattractie van de crush, maar gelukkig was er dan nog wel een droog uitziende maar stiekem hele gladde, modderige helling die voor flink wat glijpartijen gezorgd heeft. Na toch wel een lange dag, namelijk zo’n 5,5 uur in de auto en worstelen met herten lagen we in de avond soort van uitgeteld op de bank.

Vrijdag 21 maart. Sabine is jarig!! Inge had helaas nog wat bloedjes te verwerken, en ook Sabine moest gewoon nog even aan de slag met het voeren van haar dieren. Maar i.v.m. de verjaardag van Sabine hebben we onszelf de middag vrij gegeven en zijn we gaan paardrijden vlakbij Palmy. Dit bleek toch nog een hele mooie omgeving en de kinderdroom van Sabine kwam uit om bovenop die knol te zitten in de vrije natuur. Haren al wapperend onder de “previously owned” en very smelly cap galopperend door de natuur. Cameron, onze gids, was een ware hippy/gypsy maar een onwijs mooie vent. Hele verhalen kwamen eruit over hoe hij jarenlang door NZ had getrokken met zijn paard.
Het was een unieke ervaring, vooral het rijden dwars door de Manawatu River heen was echt genieten! Toch leuk als je 2 uur boekt en betaald en vervolgens gewoon ruim 3,5 uur aan het rijden bent! Het heette dan ook niets voor niets ‘The Timeless Horse Tracks’ volgens Cameron.
Sabine wilde toch wel graag iets extra’s dan alleen maar in stap deze tocht uitvoeren. Na subtiel vragen aan Cameron kwam hij tot de conclusie dat snelheid in haar woordenboek met hoofdletters voorkomt en mocht ze lekker galopperen door de natuur. Haar paard, Troy (hij deed waar aan zijn naam) had er zin in en had al snel door dat een rengalopje ons beiden toch het grootste plezier zou geven. Ook Inge durfde (eerst alleen draf, maar vervolgens toch ook maar een galopje) dit aan na 10 jaar niet op een paard gezeten te hebben. Na deze intens leuke tocht, gezellig uit eten bij de Lone Star, een lekkere steak zoals het hoort! Vervolgens nog even de dag goed afsluiten met een potje poolen bij Lisanne thuis (haar huisgenoot heeft een pooltafel aangeschaft namelijk, ons hoor je niet klagen).

Zaterdag 22 maart. Dit keer iets frisser en fruitiger (deze keer niet sarcastisch bedoelt) de dieren voeren, en vervolgens meteen door naar New Plymouth. Al snel konden we Mount Taranaki zien, “The Lonely mountain”. Honderden kilometers vlak land en dan is er ineens zo’n mega berg die uit het niets omhoog komt. Rustig cruisend met het nummer ‘I see fire’ (hobbit liefhebbers) hebben we de surf highway afgereden uitkijkend op de berg. In New Plymouth hebben we een park bekeken, langs de kade gelopen, en een intens mooie zonsondergang gezien op een zwart strand. Omdat Sabine in Amerika bij haar ouders nog jarig was, zijn we weer uit eten gegaan. Daarna terug naar het park dat prachtig verlicht was met honderden lampjes en waar we konden genieten van het Lionel Richie concert dat luid door het park heen knalde. Kaartjes voor een concert zijn hier overrated.
’s Avonds aangekomen in ons hostel bleken we met 8 kerels op de kamers te slapen die allemaal om tien uur al gingen slapen (laatste twee bedden in dit hele dorp). Om het gesnurk (en gekreun) van sommigen te ontvluchten zijn we in de gemeenschappelijk ruimte gaan zitten van het hostel. We hebben daar nog wat mensen leren kennen en nog een tijdje mee gekletst, een duitser (Philip) die niet een echte duitser was, een Ier (Jake/James/Jason) die Ierland niet kan herinneren en een Zwitser (zonder naam/zwitsal gedoopt).


Zondag 23 maart. Ondanks onze niet zo uitstekende nachtrust door alle geluiden van onze kamergenoten, waren we vroeg uit de veren om mount Taranaki te gaan trotseren. Uiteindelijk was het nog best een eindje rijden door een best wel gaar weggetje (een weggetje uit de rimboe gehakt), dus elf uur waren we pas echt op de berg. Maar dat weerhield ons er niet van om 4 uur te lopen en tot halverwege de berg te komen. Het laatste stuk was zo stijl dat we om de tien meter op adem moesten komen en je zowat op je knieën moest leunen om in balans te blijven. Het was een flink bitse sessie! Maar toch wel een voldaan gevoel om the lonely mountain grotendeels te beklimmen. Met een beetje geluk hebben we ook nog de piek gezien door de mistige bewolking heen die rondom de top lag.
Ondanks dat het al redelijk laat was en we best op waren, zijn we nog naar Dawson Falls gegaan, ook dit was nog een pittige tocht door het bos op een eenspersoonsweg met geen uitwijkmogelijkheden door de rimboe. En dat kwartiertje lopen viel ons toen zwaar. Maar het was het wel waard, nog wat mooie kiekjes van de waterval gemaakt ook. Toen snel naar huis gereden, want Lisanne had al voor ons gekookt, helemaal kapot, maar voldaan, aan tafel om 20.30.
Al met al een heerlijk weekend gehad!!

Degene die dit verhaal volledig hebben gelezen; respect. Het is gewoon onmogelijk om onze avonturen in dit fantastische land niet in zeer lange en uitgebreide verhalen te vertellen.
Lieve lezers tot de volgende keer! Wij hopen snel weer een mega lang verhaal te kunnen presenteren.

Toedels, de groetjes, howdo en bedankt.
Heel veel liefs uit kiwi-land.