“Just a normal day in New Zealand”
Door: Sabine en Inge
Blijf op de hoogte en volg inge
11 Maart 2014 | Nieuw Zeeland, Palmerston North
Dinsdag 25-2
De afgelopen twee weken zijn onze plannen iets meer gescheiden gelopen dan de eerste twee weken, omdat we nu beiden toch echt wel een beetje met het echte onderzoek aan de slag moeten. Maar ondanks ons drukke programma proberen we elkaar zoveel mogelijk te helpen en ook zoveel mogelijk te leren van elkaars onderdelen van het onderzoek.
De hertjes van Sabine zijn vandaag eindelijk binnengekomen en het echte werk voor Sabine kan dus beginnen! Hokken maken voor de herten en koeien, ze wegen, poepmonsters afnemen en bekijken hoeveel voer ze nodig hebben per dag. Een hoop geregel en denkwerk, maar uiteindelijk loopt het nu allemaal op rolletjes! We hebben deze dag ook meegeholpen met het spenen van de hertjes, oftewel ze scheiden van hun moeders en ze in twee groepen verdelen, gebaseerd op gewicht. Halverwege de middag ging de crush alleen kapot en moesten we best lang wachten voordat het weer gemaakt was, waardoor we uiteindelijk tot 17.30 ofzo bezig waren vanaf 8.00 ’s ochtends. Best wel een slopende dag dus! Waren we net blij dat we klaar waren, belde onze hoofdbegeleider nog met de mededeling dat er bloedmonsters van het zuid-eiland binnen waren gekomen en of we die nog even konden verwerken voordat we naar huis gingen. Zo niet of we het dan maar woensdag ochtend als eerst wilden doen! Nu was het voor het eerst niet zo vervelend dat we niet alleen in een lab mogen werken en aangezien iedereen al naar huis was hadden wij een goed excuus om op onze Bella Vista’s te stappen.
Woensdag ochtend ging Sab weer naar de deer unit om haar onderzoeksdieren te voeren en van alles nog te regelen voor haar onderzoek. Inge heeft het vooral druk gehad met het oefenen hoe een ELISA test werkt en vervolgens ze zelf uitvoeren met Laryssa over de schouder meekijkend. Helemaal niet vervelend als je net koffie op hebt en dus een beetje met een trilhand staat te pipetteren :P Sabine heeft hier dus maar een klein deel van meegekregen omdat dinsdag eindelijk haar hertjes binnen waren gekomen en dus eindelijk begonnen kon worden met haar onderzoek. Dat hield ook in het afnemen van poepmonsters en die vervolgens in het lab bekijken, eieren en wormpjes zoeken, jeej! Anne, de vrouw die in het parasitologie lab werkt en echt fantastisch is, zegt de hele tijd dat wormen zo schattig zien. Maar wij vinden ze toch echt wel vies en helemaal niet schattig. Maar na een paar uur door een microscoop heen turen en die wormpjes allerlei manoeuvres zien maken is Sab tot de conclusie gekomen dat ze toch wel schattig zijn als ze maar ver uit de buurt blijven van je eigen lichaam. Inge vindt het nog steeds maar enge kriebelende gevalletjes ;)
Na het uitvoeren van de ELISA dus de bloedmonsters van gister afdraaien en ordenen. Dit heeft Inge 3 uur gekost en bleek vervolgens niet nodig te zijn omdat het de verkeerde bloedmonsters waren! Echt heel zuur, maar het bleek allemaal te komen door te laat gelezen mails en lange vergaderingen van begeleiders.
Volgende dag ging Inge vol goede moed weer ELISA’s uitvoeren (dit keer niet meer oefenen, maar het echte werk op eigen verzamelde bloedmonsters) en Sabine ging weer richting de deer unit. Ook nog de laatste monsters voor onderzoek van Sabine onder de microscoop bekeken. Na meerder dagen pas om zeven uur thuis van de uni was het vandaag de planning om vroeg naar ‘huis’ te gaan, want we gingen met de ouders van Laurens uit eten. Lekker gegeten en heel gezellig gehad! Zeker mooi om alle reiservaringen te horen en wat we dus zeker wel en niet moeten gaan doen als wij gaan reizen. Wel gek omdat het leek alsof Laurens nog elk moment naar binnen zou komen lopen. Maar goed nog twee maanden en dan gebeurt dat ook echt. Jeej!! (voornamelijk voor Sab dan)
Vrijdag zijn we weer een keer samen naar de deer unit gegaan en samen de herten en koeien gevoerd. Gaat een stuk makkelijker om met z’n tweeën een voerbak van ongeveer 30 kg te tillen dan in je eentje. Gelukkig werden vandaag wel de juiste bloedmonsters geleverd vanaf het zuideiland en kon Inge ze afdraaien en vervolgens samen met Neville verwerken. Helaas was Sabine een beetje wagenziek geworden door naar bewegende wormen te krijgen (wie had ooit kunnen bedenken dat dat kon maar goed) en is vervolgens heel lief door Anne naar huis gebracht met de auto. Inge moest vervolgens alleen naar huis fietsen, huilen! Gelukkig was Sab goed opgeknapt na een paar uurtjes slaap en konden we nog gaan eten bij Lisanne en daarna drankje doen met haar grappige kiwi huisgenoten! We zouden het willen omschrijven maar dat is niet in een paar zinnen te zeggen. Aardige en gezellige kerels maar ze hebben iets weg van New kids.
Heerlijk weekend gehad vervolgens om eens even flink bij te tanken van deze enerverende week. We hebben dan ook eigenlijk twee dagen gewoon rustig aan gedaan. Wel hebben we een auto uitgezocht om te huren en even the scary giant swing geboekt voor de verjaardag van Inge.
Maandag 3-3
Sab zou het voeren overnemen van de deermanager, Geoff, omdat hij een dag weg was. Na haar eigen diertjes te hebben gevoerd die onderhand 60 kg voer achter hun kiezen weten te krijgen per dag, ging ze samen met Daniela, PhD studente op de quad onderweg naar de weides waar de jonge hertjes zouden staan. Toen lag er een hek op de grond en een kleintje met een gebroken pootje huppelde langs het hek. Na de eerste schok en een paar telefoontjes later kwamen er twee dierenartsen, een paar studenten en een paar van farm services aan. Ze vroegen aan mij wat mijn (Sab) plan van aanpak was. Dus ik legde uit dat ik maar een student ben. Na heftig ja knikken zeiden ze: ‘dus hoe wil je dit aanpakken?’ Stonden er 9 mensen mij hoopvol aan te kijken wat we moesten gaan doen. Ik nog een keer uitleggen dat ik het niet wist, maar aangezien ze me met schaapachtige oogjes bleven aankijken nam ik heft in eigen handen.
Dus toen zei ik maar dat we de hele groep naar binnen moesten brengen want ze moesten daar toch weg voordat er nog een zich bezeerde door het hek. Dus naar binnen gebracht. Het kleintje met gebroken pootje gescheiden van de rest. Toen heb ik gezegd dat de rest naar een ander stuk wei mochten en heeft iemand van farm services ze weggebracht. Ze zouden hem eerst afmaken want een hert is een vluchtdier en een breuk in een poot is bijna onmogelijk om te helen. Maar het was een schone breuk dus hebben ze hem gespalkt. Toen heb ik wat vriendjes terug gebracht voor hem zodat hij niet alleen zou zijn als hij wakker zou worden. De mensen van farm services waren alweer verdwenen. De dierenartsen en studenten vroegen de hele tijd allemaal dingen aan mij die ik niet wist maar de echte manager wel zou weten. Toen zei de DA: ‘over 15 min is hij wel wakker genoeg en mag hij de wei in.’ Ze stapten in de auto om weg te gaan. Dus ik: ‘um sorry maar moet ik dat doen?’ Hij keek mij aan alsof ik gek was maar goed. Die beestjes met zijn zessen in een ander stuk wei gezet. Kwam ik terug waren ze allemaal weg. Dus toen heb ik alles daar maar opgeruimd en afgesloten. Toen ben ik uiteindelijk nog de grote herten in de weides verderop gaan voeren. Wel spannend dat er ineens allemaal mensen waarvan je dacht dat ze er meer verstand van zouden hebben, verwachten dat jij het maar oplost. Maar goed overleefd en weer een ervaring rijker.
Inge was in de tussentijd zelf druk bezig met Laryssa in het lab om nog meer ELISA’s uit te voeren. Toch nog wel een aantal positieve resultaten er tussen zitten. Dit betekent dus dat een aantal van de herten van de boerderij in Taupo al eens geïnfecteerd zijn geweest met Toxoplasma voordat ze de vaccinatie gekregen hebben. Interessant om te zien wat er met de resultaten zal gebeuren 28 dagen na de vaccinatie (als we weer bloed af gaan nemen). Bij de herten van de universiteit wordt er 14 en 28 dagen later nog een keer bloed afgenomen.
Dat betekent dus dat we dinsdag 4 maart weer bloed moesten afnemen bij de herten van Massey. Dit ging een stuk sneller dan de eerste keer omdat ze dit keer niet naderhand gescheiden moesten worden voor verschillende dosis vaccinatie en omdat er überhaupt niet nog een keer gevaccineerd moest worden en omdat we onderhand al wat meer ervaring hebben met al die snel bewegende skippieballen. Met name voor Inge is dit belangrijk; we hebben ook de bediening van de Crush wat meer onder de knie. Dat beloofd wat voor als we over twee weken weer naar Tongariro National Park gaan.
Dinsdag was uiteindelijk een hele heftige dag omdat één van de herten in de verkeerde groep terecht was gekomen (1 mixed age hert was bij de rising 2 year olds en mannetjes gekomen). Geoff wilde haar weer terugzetten bij haar eigen groep en ook de mannetjes eruit halen, dus kwamen zij na het wegen even in hetzelfde hok te staan. Dit ging echter niet goed, omdat een van de mannetjes had het niet zo op de oudere dame. Sab stond de dieren te wegen en hoorden ineens keihard gebonk. Toen ze ging kijken zag ze dat mannetjes hert boven de schutting uitspringen maar vervolgens leek het alsof hij de muur aanviel totdat ze dat vrouwtje ervan weg zag rennen. Geoff kwam er snel bij maar het was al te laat. Het mannetjes hert had haar hele onderbeen dwars door midden gebroken. Het was helaas zo’n ernstige breuk dat ze afgemaakt moest worden! Het geweer voor de noodslachting lag niet bij de deer unit dus iemand sprong snel in de auto om er een te halen. Dit duurde nog 15 min ongeveer en al die tijd heeft Sab in het hok naast dat hert gestaan om de overige herten weg te loodsen zodat er niet nog meer herten zich bezeerden door het schot dat zou volgen. Het hert probeerde er elke keer op te gaan staan, omdat ze als vluchtdier bang is voor alle kleine geluidjes in de omgeving. Sab had het er best moeilijk mee want dat geluid en zicht was echt verschrikkelijk en er was op dat moment geen snellere manier om haar uit haar lijden te verlossen.
Het leven blijft niet stilstaan ook al was de ochtend best hefttig. ’s Middags mocht Inge dus weer richting universiteit voor nog meer ELISA’s. Sab is bij de deer unit gebleven om Geoff te helpen met de twee groepen jonkies weer te splitsen. Omdat ze dus door dat hek heen waren gegaan zaten ze weer bij elkaar. Ook kwamen de volwassen mannetjes herten voorbij. Maar ik (sab) bleef toen veilig achter de tralies staan want wat zijn die beesten gigantisch. Na een intens lange dag voor Sabine kwam Lisanne weer een keer bij ons eten.
Woensdag was gelukkig een iets rustigere dag, weer een keer samen de herten en koeien gevoerd en vervolgens beiden nog wat labwerk gedaan. Alle mensen hier zijn heel lief en zorgzaam en ze hebben ons wel 4 keer gevraagd of alles wel goed met ons ging en of we er misschien over wilden praten, want het is toch wel een heftige ervaring. Gelukkig viel dat achteraf voor ons wel mee, maar lief dat ze allemaal aan ons dachten.
Donderdag gingen we een keer meelopen met de begeleider van Lisanne, Stefan, even wat rammen castreren. Hoppa, dat kunnen we ook weer van onze bucket list afstrepen . Het was echt heel tof om te doen dat castreren. We mochten de gehele operatie zelf uitvoeren. Stefan heeft vooral een hele aparte manier van lesgeven, gewoon 2 keer voordoen, vervolgens weggaan en een uur koffie gaan drinken. Zijn advies was: ‘later ben ik er ook niet bij om je te helpen dus nu ook niet. Succes ermee!’. “Annnnnnd he was gone”. Is toch best spannend als dit de eerste keer is dat je een operatie zelf gaat uitvoeren. Gelukkig leefden alle schapen nog nadat we klaar met ze waren. Misschien mogen we volgende week weer mee. Dan is de ergste spanning er ook een beetje af.
’s Avonds naar de film gegaan met Lisanne, Vampire Academy. Inge had de tickets om 18.30 geboekt. Sab was erbij toen ze het boekte en heeft meerdere malen gezegd: huh wat een rare tijd voor de laatste film van de avond om te beginnen. Mysterieuze dingen gebeuren hier in dit stadje want de tickets die uit de machine kwamen waren voor 20.30. Dus hadden we het ideale excuus om te gaan shoppen aangezien het koopavond was.
Inge en Sab hebben allebei de boeken gelezen en vonden hem dus helemaal geweldig. Maar Lisanne zat af en toe te kijken alsof er iets heel raars gebeurde. “Weird doesn’t even begin to cover it”. Ook al zou je het niet verwachten maar Palmerston North heeft toch echt een intens grote bioscoop, best grappig voor zo’n gat als dit :P. We zijn ook een semi-hippe straat tegen gekomen. We hadden bijna het idee dat we in een werkelijke stad waren.
Heerlijk gevoel dat we op donderdagavond weekend hadden. Vrijdagochtend gingen we op weg met de bus naar Wellington en daar de auto ophalen. Na een heerlijke Starbucks (dat hebben ze namelijk niet in dit dorp) gingen we weer terug richting Palmy, eventjes wennen aan het links rijden, knipperlicht aan de rechterkant van het stuur en überhaupt gewoon aan een nieuwe auto hihi. De auto ruit is flink schoon geworden omdat we beiden elke keer de ruitenwissers aanzetten in plaats van de knipperlichten. Maar we zijn veilig weer teruggekomen in Palmerston en zelfs al heel wat kilometers sindsdien gereden. So we proved Anne and Barbara from the lab wrong :P Zij waren namelijk bang dat we brokken zouden maken en waarschuwden iedereen dat ze vrijdagmiddag niet op de weg moesten zijn. Volgens Anne moesten we niet vergeten om aan de “Right side of the road te rijden’. Maar de “Right” side is dus de left side hier. To-taal niet confusing ofzo.
Zaterdag (Inge’s verjaardag) gingen we naar de Gravity Canyon. Zoals velen van jullie waarschijnlijk al op facebook voorbij hebben zien komen! Onderweg kwam er twee keer een havik naast onze auto vliegen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. De rit er naar toe was al adembenemend omdat je om elke hoek weer een nieuw prachtig uitzicht had. Een Giant Swing, en hij was zeker Giant! We werden allemaal nogal onverwacht van deze 80 meter hoge brug losgelaten en onze gezichten stonden dan ook enigszins geschokt zoals de foto’s wel bewijzen :P. Aftellen blijkt ook een lastig punt onder kiwi’s: 10, 6, click! Maar het was wel echt een enorme kick die 50 meter vrije val! Als het niet zo duur zou zijn hadden we het alledrie (met Lies erbij) nog wel een keer over willen doen.
Eenmaal weer terug in Palmerston zijn we nog lekker uit eten geweest bij Aqaba. We dachten daar in een enorm chique restaurant binnen te komen en niemand kwam ons maar helpen, bleek je zelf je eten en drinken te moeten gaan bestellen bij de keuken waarna ze het vervolgens wel kwamen brengen. Heel apart concept, zeker omdat je eten en drinken op een andere plek moest bestellen en eigenlijk ook meteen af moest rekenen. Maar ondanks deze verassing was het eten heerlijk en hebben we nog heerlijk kunnen genieten van een dessert/koffie kahlua :D Ondanks dat we vervolgens niet op pad zijn gegaan in het centrum van Palmy hebben we het toch nog vrij laat gemaakt door tot midden in de nacht door te gaan met het kaartspel ‘stressen’. We zijn er inmiddels expert in geworden om elkaar flink de huid vol te schelden tijdens dit spelletje omdat we allebei zo fanatiek worden. Wel grappig aangezien we normaal gesproken ontzettend lief zijn tegen elkaar. Nadat het spel over is zijn we ook weer allebei ons rustige zelf.
’s avonds de vrouw, ’s ochtends de vrouw. Dit betekent vroeg uit de veren, want wij zouden zondag ochtend het voeren van herten en koeien voor onze rekening nemen! Heerlijk fris en fruitig zonder make-up lekker sjouwen met die zware bakken! :P Het was lekker weer, en we vonden dat we wel wat rust verdiend hadden na dit harde werk. Een middagje strand was onze traktatie in het levendige Foxton met Nederlandse molen en markt. We hebben even heerlijk bijgetankt om weer een nieuwe week tegemoet te gaan.
Groetjes uit kiwiland ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley